Yaşamdan Kareler 2

Memleketimden bir kare. Başa dönelim.

Saat 7.30’da alarmımın çalmasıyla gözlerimi araladım. Alarmımı kapattım ve sadece beş dakika diye düşünerek uykuma döndüm. Uyanabildiğimde yarım saat geçmişti. Bu uykuyla neden anlaşamıyoruz bilmiyorum. Beş dakika dediysem beş dakikadır. Kabullenmeli.

Koşturarak giyindim ve evden çıktım. Tramvayda, her zaman yaptığım gibi, “Neden bu kadar kalabalııık?” diye kendi kendime söylendim.

Tramvaydan inip, fakülteye doğru gözlerim yarı kapalı yürürken, kafamı neden yukarı kaldırdım bilmiyorum. Böylece ağacın üstündeki dubayı gördüm. Gözlerimi ovuşturdum, daha fazla açmayı denedim ama sonuç değişmedi. Hööönnnkkk!! O dubayı kim koydu ağaca ya da fırlattı mı demeliyim?

Uykum da açıldı haliyle. Sonra o turuncu şeridin, duba değil delinatör olduğunu öğrendim. Yeni bir kelime daha.

Birkaç gün sonra da ağaçlar budanırken, o delinatörü ağacın dallarıyla birlikte yerde gördüm.

Bugünse yine sabah saatlerindeyiz ama dersim normal bir zamanda. Bense okuduğum kitapların yorumlarını yazmak yerine bunu yazıyorum.

Neden?

Çünkü üşeniyorum. Hem de aşırı.

Yapmam gereken birikmiş çok şey var. İkinci üniversite sınavlarım bu hafta sonu, finallerim 21’inde başlıyor. Vizelerde yamulduğum için finallere daha çok çalışmam gerek. Quizler ve ödevlerim var.

Zaman az, yapılması gerekenler çok. Daha önceden başlamam gerekirdi ama o sıralarda dil kursu için danışmanları geziyordum ve derin bir kararsızlık içindeydim. Düşünüp taşındım, kararımı verdim ve anlaşmalar yapıldı. Yaz tatilinin iki ayını İngiltere’de geçireceğim!!

Evet neyse, ben de durumlar böyle. Yumurtanın kapıya dayanmasını beklemek alışkanlıklarımın arasına girmiş sanırım.

Şimdi, biraz daha uyuyayım. Sadece beş dakika.