2002 yapım olan L’auberge Espagnole filminin adını –sanıyorum ki-
interrail sayfasında gördüm. Bir posta yorum olarak “Erasmus’a gitmeden
İspanyol Pansiyonu’nu kesin izleyin” yazmışlardı. Eh, ben de kaçırır mıyım?
Tabii ki kaçırmam!
Konusuna çok kısa bakacak olursak, Fransa’da üniversite okuyan Xavier
adında bir öğrenci bir yıllığına İspanya’ya Erasmus için gidiyor. Amacı Maliye
Bakanlığı’nda çalışabilmek için İspanyolca öğrenmek ve İspanya hakkında biraz
bilgi sahibi olmak. Belgelerini halledip, uçağa biniyor, kalacak tam olarak bir
yerinin olmadığı Barcelona’ya doğru yola çıkıyor.
Film tanınan çevreden ayrılmanın zorluğunu, konfor alanından
çıkmayı, bulunulan yeni ve karmaşık ortama adapte olmayı çok güzel anlatmış. Kahramanımızın
filmin başında gereken belgeleri hazırlamak için gösterdiği çabayı da gerçekçi
buldum hatta daha bile zor bir süreç. Mesela, ben Erasmus Ofisi, fakülte ve fotokopiciler arasında koştururken yollar bile eskimiş olabilir.
L’auberge Espagnole benim için etkileyici, hayranlık uyandırıcı
ve sımsıcak bir filmdi. Aynı süreci şu an yaşıyor olmam da beğenmeme neden
olmuş olabilir. Gençliğin getirdiği bunalımları, geleceğin belirsizliğinin
verdiği sıkıntıyı, gitme isteğini, yurt dışında yaşamayı ve Barcelona’yı
yansıtma şeklini sevdim.
Film aslında bir üçleme, Xavier’ın Erasmus'tam dönüşüyle devam
ediyor. Bu yüzden ben de döndüğümde ikinci filmi izlemeyi planlıyorum.
Gençlik filmi seviyorsanız, tavsiye edebilirim. Erasmus’a
gidecekler ya da gitmeyi düşünenler için ise biçilmiş kaftan diyebilirim.
“Kendi kendimize ‘Gittiğime seviniyorum, güçlüyüm’ deriz ama
havaalanında düşündüm ki terk etmek o kadar da kolay değilmiş.”
Merhaba! Stajımın son günlerinde kurumun kütüphanesinden
yararlanmaya karar verdim –öncesinde hep çalıştığım konuyla ilgili kitapları
incelemiştim- böylece Elektra’ya başladım.
Elektra bir Yunan tragedyası ve Sophokles’den okuduğum ilk eser.
Biraz zorlayıcı olacağını düşünmüştüm ama aksine oldukça akıcı ve benim için
ilgi çekici bir kitap oldu.
Oyun Elektra ve kardeşi Orestes etrafında şekilleniyor. Konuyu
anlatmak istemiyorum zaten 57 sayfa ama Elektra’nın babasını aşırı sevdiğini
belirtmeliyim çünkü Elektra Sendromu adını buradan alıyor. Babalarına fazla
sevgi gösteren kızlar, ona ulaşamadıklarında ortaya çıkıyormuş.
Yunan mitolojisi severlerin beğeneceğini düşünüyorum. Çok
keyifli ve akıcıydı, belki bir gün izleme fırsatı da bulurum.
“Bence kar getiren bir söz zararlı olamaz.”
“… düşmanlarına fazla öfkelenme, ama onları unutma da. Zaman
şifa veren bir ilahtır…”
“Anne olmak ne garip! Evladından kötülük de görse, bir anne
ondan nefret edemez.”
“Bir tanrı hep aynı insanları korumaz. Şimdiye kadar bize
karşıydı, fakat bugün birçok mutluluk verecek bize belki.”
“İnsanlar için basiretli ve ölçülü bir karakter en büyük kardır
inan!”
Düşünün ki tanımadığınız bir şehre yalnız gelmişsiniz. Sokaklarında anılarınız yok, dost çevreniz yok. Her şeye sıfırdan başlıyorsunuz. Yeni insanlarla tanışıp, arkadaş oluyorsunuz. Alışmaya çalışıyorsunuz. Bu duygularla Karanfil Sokak’taki Dost Kitabevi’ne girdiğinizde, beni al diye bağıran kitap Şükrü Erbaş’tan İnsanın Acısını İnsan Alır oluyor.
İşte böylece kitaplar da insanların ihtiyacını anlayabiliyor.
Daha önce Şükrü Erbaş’ın Bütün Şiirler 2’sini okumuştum. Bu kitabı ise yazılarının derlemesi. Önce insanı anlatmış Erbaş, acısını, aşkını, yalnızlığını, yabancılığını… Siyasi olaylara değinmiş. Sonra çeşitli şairler hakkında yazmış: Nazım Hikmet, Orhan Veli, Gülten Akın…
Aslında yazarın 3 deneme kitabının derlemesi elimdeki kitap: Bir Gün Ölümden Önce, İnsanın Acısını İnsan Alır, Gülün Sesi Gül Kokar. İçinde kesinlikle okumalısınız dediğim yazılar var. Benim için yazıldığını düşündüğüm satırlar mevcut, bakalım siz de kendinizi bulacak mısınız? Bence bir deneyin. :)
“Büyük kentin en iyi yanı ne biliyor musunuz? Her şey sizi yeni, başka bir düşe götürüyor. Hiç tanımadığınız insanları düşünmeye başlıyorsunuz. Başka yerde yüz yılda göremeyecekleriniz yüz adımda önünüzde.”
“İnsan yaşama gücünü her zaman elde ettiklerinde bulmaz. Bir düşü büyüten onun uzaklığı değil midir biraz da?”
“Dağıstan’da Avarlar, hayatını istediği gibi yaşayamamış insanların mezar taşlarına “yüz yaşına kadar yaşadı ama dünyaya gelmedi” diye yazarlarmış.”
“Sevmek, yaşamın bizi sürüklediği uçurumun kıyısında tutunduğumuz o incecik gelincik sapı, ölümle dirim arasındaki baş dönmesidir.”
“İnsan bağışlayarak yener yanlışı. İnsanın acısını insan alır. İyilik böyle kolay yenilmez…”
“Ayrılık ne biliyor musun? Ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte… İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık.”
“Sanat kültüründen yoksun, yaşamında bir kitap okumamış, şov merkezleri tarafından pompalanan popüler kültürün tüm düzeysizliği ile lumpenleştirilmiş insanı, gerçek sanat yapıtlarına yöneltmek oldukça zor ve zahmetli bir uğraş.”
Shakespeare okumaya bu kadar ara vermemeliyim, kalemini
özlüyorum.
On İkinci Gece’yi oyununu izlemeyi planladığım için almıştım.
Önce okuyunca, izlediğim oyunu daha iyi inceleyebildiğimi fark ettim.
Kitaba geri dönersek, karmaşık ilişkilerden oluşan bir komedi
sizi bekliyor. Ana kahramanlarımız aşık bir dük, erkek kılığına giren bir kız,
yasta olan bir kontesten oluşuyor. Her bir sayfada olaylar daha iç içe geçerken
merakla kendini okutuyor.
Öğrendiğim bir bilgiyi paylaşayım sizlerle. Söğüt ağacı
karşılıksız kalan sevgilerin simgesiymiş –her gün yeni bir bilgi :D-
Aslında konusu bana biraz Yeşilçam filmlerini anımsatmadı değil.
Oldukça akıcı bir Shakespeare komedisi okumak isterseniz, On
İkinci Gece’yi kaçırmayın derim.
Kitapla
alakası olmasa da, şu an yorumu yazarken fark ettim, Erasmus için aldığım uçak
bileti de ayın on ikisinde. On İkinci Gece’yle hoş bir tesadüf oldu.
“Kelimeler oyunbazdır,
oyunbaz. Kelimelerin yüzü kara çıkalı, artık kimsenin sözü senet diye kabul
edilmiyor.”
“Aranan sevgi iyidir. Ama
daha iyisi beklenmeden verilen sevgi.”
Bu yaz bloguma pek uğrayamadım. İstediğim kadar kitap da
okuyamadım, bu durumu havanın sıcaklığına bağlıyorum. Kış mı gelse artık? :D
Erasmus sürecinden dolayı stresli geçen yazımın en güzel yönü
İtalya, Almanya, Hırvatistan gibi ülkelerde bulunmaktı. Venedik’e bayıldım!
1 Ağustos’dan beri de Ankara staj yapıyorum. Bu yazım Ankara’da
gezdiğim yerleri ve küçük anılarımı konu alacak. :D Başlamadan, Ankara’da beni
gezdiren, yalnız bırakmayan Damla’ya teşekkür ederim.(blogu için tık) Beraber
geçirdiğimiz günler çok keyifliydi!
Ankara’ya adımımı Aşti’den attım. Aşti’yi ilk duyduğumda
arkadaşıma “o ne?” diye sormuştum -ki kendisi otogar olur. Daha önce Ankara’da
gezmek (Anıtkabir, Meclis, Etnografya Müzesi vs) ve mülakat için bulunmuştum ama ilk defa bu kadar uzun süre kalacaktım.
İlk KYK tecrübemi de burada yaşamış oldum. Banyo ve tuvaletlerin
koridorda olmasına alışılıyor da, yurtta kalanların bahçedeki kedilere olan
davranışlarını insan sindiremiyor. Yemek isteyen kediyi, banktan fırlatan kızın
şokunu hala atlatabilmiş değilim. Bu gibi davranışlar yüzünden bahçedeki
kediler insanlardan korkuyor.
İkinci izlenimim ulaşıma dairdi çünkü staj yaptığım yer ile yurt
arasında mesafe var. Başlangıçta metro kullanıyordum. Aktarmalar Kızılay’dan
yapılıyor. Metrolar arası geçişte sistemsizlik ve karmaşa hakim. Otobüslere
baktığımızda eski usul olması, yani durakların adı söylenmiyor, benim için büyük
sorundu. Kente yabancı olan ve ineceği yerin sadece adını bilen biri için
çarenin google maps olduğunu belirtmeliyim. Başkentten beklemediğim bir ulaşım
sistemi mevcut şehirde.
Nereleri gezdim? Daha önce gitmediğim yerlere öncelik vermeye karar verdim. Kızılay ve Karanfil Sokak’a ilk gidişim oda
arkadaşlarımla oldu. –Ahmed Arif’in Karanfil Sokak şiirine de göz
atabilirsiniz.- Dost Kitabevi’ne bayıldım çünkü aradığım ve bulamadığım
kitapları barındırıyordu.
Hamamönü Ankara’da en beğendiğim yerlerden biri. Tarihi evleri,
dar sokakları, güzel kafeleriyle görülmeye değer ve ayrıca yurduma çok yakın.
:D Mehmet Akif Ersoy’un İstiklal Marşı’nı yazdığı Taceddin Dergâhı’nı ise
Mehmet Akif Müze Evi olarak ziyaret edebilirsiniz. Gittiğimde kapalıydı ama
tekrar gidip gezmeyi planlıyorum.
Ulus’u, Ankara Kalesi’ni, Tunalı Hilmi’yi ve Kuğulu Park’ı bana
gezdiren Damla oldu. Güne Ankara Kalesi’ne tırmanarak başladık. Ankara Kalesi’nin
yapılış tarihi kesin olarak bilinmemekte ancak Hititler tarafından yapıldığı
sanılmaktymış. Yıllar önce bir kez gezmiştim kaleyi. O zamana göre Ankara daha
fazla betonlaşmış, her yer inşat olmuş. Kale içinde ise eski Ankara evleri
mevcut, bazıları kafelere, dükkanlara, butik otellere dönüştürülmüş. Biz kahve
içmek için Rus Dostluk Evi’ni seçtik ve sevdik.
Kale’den otobüsle Kuğulu Park’a geçtik. Bu kadar küçük olmasını
beklemiyordum, beni şaşırtı. Parkın karşında büyük D&R var, kitapseverler
için güzel bir durak olabilir. Tunalı Hilmi Caddesi boyunca yürüdük ve günü
Kızılay’da bitirdik. Bayram dönüşü biraz daha gezme planımız var :)
Kısaca Ankara’da günlerim hafta içi 9-6 staj yaparak, hafta sonu
da gezerek geçti. Bayramdan bir süre sonra da böyle geçmeye devam edecek. Bu
staj bana İstanbul’a ne kadar alıştığımı ve yakınmalarıma rağmen aslında sevdiğimi
fark ettirdi.
Son olarak, okuduğum ama yorumunu yazamadığım kitaplardan da
bahsedeyim. Hepsi hızlı okunan çerezler.
-Isla ve Mutlu
Son – Stephanie Perkins (45): Lola ve Anna’yı daha çok sevdim ama yine de
akıcı.(328 sayfa)
-Sevgili Bay
Daniels – Brittainy C. Cherry (46): Bazı yerlerinde gereksiz dram yaratmış
olsa da, kitap güzeldi. (328 sayfa)
-Aramızda – Cora
Carmack
(47): Mezun olup Avrupa’yı gezmeye karar veren Kelsey’yi ve aşık olmasını konu
alıyor. Kitap değil ama gezdiği şehirler güzeldi. (320 sayfa)
-Rosemary Sahili
Serisi – Abbi Glines (Hızlı okunabilen, kafa dağıtmalık bir seri)
Size bir günde bile bitirebileceğiniz gençlik romanıyla geldim
bugün! :D
Paris’te Aşk, yeni basımındaki adıyla Anna ve Fransız Öpücüğü
yazardan okuduğum ikinci kitap. Aslında Lola ve Komşu Çocuğu’ndan önce okumam
gerekirdi ama serinin sırasını bozsanız da sorun olmuyor.
Kitap, Anna’nın son yılında Paris’teki Amerikan Okulu’na
gönderilmesini ve devamında gelişen olayları anlatıyor. Anna’yla birlikte şehri
keşfedip, hem de Fransız kültürü hakkında bilgi edinme olanağı da sunuyor.
Uyarmalıyım ki bu kitap feci şekilde Paris’e gitme isteği
verebilir. Kendi Etienne’inizi bulmayı düşleyebilirsiniz.
"İnsanın evi, bir yer değil de bir insan olabilir miydi acaba?”
“Kim olduğunu ve ne istediğini ne kadar iyi bilirsen, bir
şeylerin seni üzmesi de o kadar zorlaşır.”
Bir Genç Kızın Gizli Defteri’ni okumaya 4. sınıfta başlamıştım.
Şimdi üniversite 4’deyim ve 12. Kitabıyla yola devam ediyorum.
Nerde Kalmıştık, Serra’nın kızı Selin’in Çeşme günlüğünden
oluşuyor. Araya Serra’da giriyor tabii.
Kitabı genel olarak severek okudum. Dostluk, çevre bilinci,
hayvan sevgisi gibi güzel mesajlar var içinde. Bazen biraz sıkıcı olabiliyor
ama gençler için ideal.
İpek Ongun okurlarsa belki bu saygısız dünyada saygılı ve
duyarlı bireyler olmayı öğrenebilirler.
“Ama imrenmek yeterli değil. Bir şeyler yapmak gerek.
İmrendiklerimizi hayata geçirmek için bir yerden başlamak gerek.”
“… pek çok olay unutuluyor ama dil yarası, yani yaralayıcı
sözler unutulmuyor.”
