Mim: 200 Yıl Sonra Bugün

Sevgili Dreamella, beni mimlemişti. Aklımda sürekli kurgulamama rağmen, yazmak için ancak fırsat bulabildim. Gecikme için özür diliyorum.

Mimin konusuna gelince, 200 yıl sonra bir günümüzü anlatacağız.

“200 yıl sonra bile sabah erken kalkmanın zor olabileceğini kim düşünebilirdi ki? Az önce kişisel robotum Oz, kafama kum dökerek beni uyandırdı.

Kahvaltı çipimi kulağımın arkasına yerleştirirken, aynı anda oksijeni bitmiş kıyafetimi değiştirmeye çalışıyorum.

Yıl 2215 ve biz İYC’de yaşıyoruz. Açılımı İnsan Yapımı Cennet. İsmi sizi yanıltmasın, cennetle alakası yok ya da cennet böyle bir yerse ben almayayım, kalsın.

Oz saçlarımı tararken, 200 yıl önceki hayatımı düşünüyorum. Öğrenciydim, İstanbul’daydım ve dünya henüz vardı. Büyük İstanbul depremini bekliyorduk. Uzmanlarımız vardı, önceden haberimiz olacaktı. Yanılmışız.

İstanbul depremi, diğer fay hatlarını da etkiledi ve dünyanın sonu geldi.

Şimdi, hayatta kalan bir avuç insanla birlikte, neredeyse ölümsüz olarak yaşıyoruz. ABD, yaklaşık 450 yıl yaşamanın formülünü keşfetmiş ama dünyaya açıklamamıştı. İnsan ırkı yok olma tehlikesiyle karşı karşıya kalınca, bu iğneyi hepimize vurdular.

Aynaya bakıp, başımı sallıyorum ve Oz küçülerek saat biçimini alıyor. Bileğimi takıyorum ve işe gitmek için an-mobilime biniyorum. İşim kumdan yararlı bitkiler üretmeye 

çalışmak, çünkü İYC’de kumdan bol bir şey yok.

Aslında bu yapay gezegenin ve sahte insanlığın yararına bir şey yapmak istemiyorum. Hepimiz ölmeliydik ve dünyayla birlikte insanların da sonu gelmeliydi. İntihar etmemizi engelleyen, beynimize yerleştirilmiş çipler yüzünden düşüncelerimi gerçekleştiremiyorum.

Tek istediğim, en kısa sürede ölebilmek.”

Gelecekten bir gününü anlatmak isteyen herkesi mimliyorum. :D