Cem Adrian ve 10. Yıl

Cem Adrian uzun zamandır dinlediğim ve bıkmadığım, bıkamadığım tek sanatçı. Sesiyle ve şarkı sözleriyle çok çok özeldir.

Sesi dağıtır ve ayağa kaldırır, beyaz ve siyahtır, fırtınadır.

Kral Çıplak programında yalnızlığı tanımlar:

"Her zaman şikayet edilebilecek ama ondan asla vazgeçemeyecek kadar büyük bir ruh hastalığı."

 Kelimeleri kullanış şekli ve tonlamasından dolayı sanırım, konuşsa bütün gün dinleyebilirim.

13 eylüle kadar konserine gidememiştim. Şehrime gelmiyordu, ben onun şehirlerine gidemiyorum. Gitsem, konseri olmuyordu. Yanlış zaman, yanlış yer. 

Afişi gördüğümde hissettiğim tek şey buna gitmeliyim oldu. Gitmeliyim ve gideceğim. Zaten İstanbul'a dönüş yapacağım tarihe denk geliyordu.

İyi ki gitmişim. Onu canlı dinlememek ne büyük bir eksikliktir! Şarkıları söylemedi, adeta yaşadı, yaşattı. Ağlattı. Güldürdü. 

Çoğu zaman salonda kimsenin olmamasını istedim. İnsanlar yok olsun, gitsin, fark etmez. Sadece olmasınlar. Ben olayım. Ve Adrian. O söylesin ve ben dinleyeyim. Bencilim, paylaşamam.

Sesi... O sesi canlı dinlemelisiniz. Hissetmelisiniz. Ne kadar büyük bir aşkla söylediğini görmelisiniz. 

Hayatımda bu kadar büyük bir tutkuyla yaptığım bir şey olmadığını fark etmemi sağladı. Yok. Hiçbir şey yok. 

Konser bitti, ama hala kafamda devam ediyor. Kalkıyorum, tramvaya biniyorum, dersteyim, yemek yiyorum, yürüyorum, uyuyorum... Haykırıyor: "Tanrı aslında sever hepimizi!"