16) OLDUĞU KADAR GÜZELDİK - MAHİR ÜNSAL ERİŞ

İletişim Yayınları

124 sayfa

60. Sait Faik Hikaye Armağanı’nın da sahibi olan kitap, birbirinden güzel sekiz hikayeden oluşmakta.

Hikaye türüne karşı tutumumdan bahsetmiştim, sevdiğim birkaç öykücü dışında romanları tercih ederim. Ama sanırım bu yargımı kırıyorum!

Hikayelerin içinden favorim ‘Benim Adım Feridun’ oldu, aynı zamanda bir dergide de yayınlanmış.

Kitap, keşke 10 yıl kadar erken doğsaydım dediğim yakın tarihte geçiyor. Hikayeler hayatın içindeki sıradan anlardan alınmış, içselleştirebileceğimiz bir yapıya sahip.

Ayrıca bunu yazarken, yazarın adı nasıl bu kadar tanıdık geliyor diye sorup duruyordum kendime. Hatırladım, Ot dergisinden! Jetonumun köşeliliği konusunu geçebiliriz.

Sonuç olarak adını Yıldız Tilbe’den alan kitabı ben çok sevdim!

““Hay ben böyle aşkın ıstırabını!” deyip kalaylayamıyorsun çünkü, aşk da senin ıstırap da.”

“Demek ki insan, yaşıyorsa nasıl olsa iz bırakıyor, bir zencinin paslanmış tabelasında bile olsa.”

“Ben niye yalnızım? Şu köpek bile tasmasını kavrayan ele dönüp dönüp gülümserken, ben böyle sevdiğim, böyle kendimden vazgeçtiğim halde niye yalnızım, niye mutsuzum?”

“Yalnızlık ailesizlikmiş meğer…”

“Umut çok garip bir şey, insanı olduğundan daha aptal etmeye yetiyor.”

“Hayat, kendini öyle bir gelip senin karşına koyuyor ki, hayallerini, umutlarını, çocukluğundan, gençliğinden beri kurduklarını yutturuveriyor sana. Sınavlar geliyor, zoraki takılmış kravatlarla, en son akraba düğününde giyilmiş biçimsiz takım elbiselerle iş görüşmeleri geliyor, askerlik geliyor, kredi kartı geliyor, ay sonu geliyor, ihtiyarların bir bir ölmesi, gençlerin bir bir ihtiyarlaması geliyor. Durduğu yerde ağırlaşmaya başlıyor hayat. Yapış yapış bir şey gibi.”

“Öyleyse yaşamak, hayata karşı hayallerden vazgeçtiğimiz bir kaybetme biçimidir.”