34) AİLE ÇAY BAHÇESİ - YEKTA KOPAN

Can Yayınları

142 sayfa

Aile Çay Bahçesi Kitap Eylemi’nin.

Beraber Yekta Kopan söyleşisine gitmeye karar verdiğimizde, yazarı hiç okumadığım ortaya çıktı. Ben de söyleşiden önce Aile Çay Bahçesi’ne başladım ama yetiştiremedim. :D

Kitap daha ilk sayfalarından beni fethetti. Bir nevi kendimi buldum Müzeyyen’de. 5. sayfada kardeşinin olacağını öğreniyor ve oyuncak bebeği elinden düşüveriyor.

Küçükken ben de kardeşim olacak diye çok korkardım.  Hatta arada bu temalı kabuslar görürdüm, pabucum dama atılırdı falan. :D Hala da annemle babamı komşu torunundan zaman zaman kıskanırım. :D

Bu nedenle Müzeyyen’i anlayabildim. Yaşadığı çelişkileri, düşüncelerini, duygularını… Karakterler çok içimizden. Sanki sokakta yürürken karşılaşıverecekmişiz gibi…

Yazım dili oldukça yalın, belki de bu nedenle gerçekçiliği artıyor. Samimileşiyor.

Kitap durum öyküsü gibi, demek istediğim çok fazla olay yok. Daha ziyade düşünceler üzerine kurulu. Aile Çay Bahçesi biraz da melankolik olduğu için baharın getirdiği ruh halime çok uygundu. Evet, anormal bir biçimde bahar bana neşe getirmiyor. :D

Yalın, kısa ve vurucu bir kitap okumak isterseniz, tavsiye edilir. Hatta istemiyorsanız da okuyun. :D

“Böyledir zaten, çocukluk, utanılacak sayısız anının birikimidir.”

“Okuduğum bütün kitaplarda beni bana anlatacak bir karakter arardım. Dinlediğim radyo oyunlarından, izlediğim filmlerden bir cümlecik çalmaya çalışırdım.”

“İnsan değil bizim adımız; yalancı, katil, ikiyüzlü, rezil…”

“Sormayı bilen herkes gibi uykusuzum.”

“Bitmek tükenmek bilmez kötülüğünüzü gizlemek için bulabildiğiniz her yalana, her benzetmeye sığınırsınız. Yorulmadınız mı kendinizi kandırmaktan yahu? Birbirinizi öldürmekten, yalan söylemekten, aldatmaktan, nefretle beslemekten yorulmadınız mı? Bari ikiyüzlülüğünüze doğayı alet etmekten yorulun, utanın, vazgeçin. Yapmayın.”

“O tadına doyum olmaz bir şiirdi, ben taslak halinde bir roman.”