Yaşamdan Kareler / Büyükada

İstanbul’dan bunalıp yine düştük yollara. Bu sefer Büyükada’ya gittik. Tarihleri ayarlamamız zor oldu, küçük aksilikler çıktı ama yılmadık. :D

Cuma günü İstanbul’da hava kapalıydı. Yağmur yağmayacağını umarak vapura bindik. Yolculuk kitap ve telefonlarımızı yanımızdaki küçük çocuktan kurtarmaya çalışarak geçti. :D

Vapurdan indiğimizde önce otelimizi bulduk ve kıyafetleri bırakarak sırt çantamızı hafiflettik. Otelin yanındaki kafeden ada haritası aldık artık gezmeye hazırdık. Yürümeye başlamıştık ki arkadaşım “Elif saçımda bir şey var.” dedi. Ta ta ta taam! Kuş sağ olsun, zaruri ihtiyacını üzerinde gidermiş. :D Şans faktörünü de artı puan ekleyip yola devam ettik.

Gezilecek yerler listemizde cuma gününü yetimhaneye ayırmıştık. Büyükada en çok gittiğim ada olmasına rağmen kimseyi yetimhaneye tırmanmaya ikna edememiştim. Bu sefer böyle olmadı ve gittik!

Bina otel olarak tasarlanmış lakin ‘halkın ahlakını bozacağı’ düşüncesiyle yönetimden izin alınamamış ve yetimhane olarak kullanılmış. Dünyanın en büyük ahşap yapılarından biriymiş.

Benim ilgimi çeken ise orada yaşanan korku filminden fırlamış gibi görünen olay. Yetimhanenin ön cephesine yangın çıkmış. Bir çocuk bahçedeki kuyuya düşmüş ama kimse oraya bakmayı akıl edemediği için ölüme terk edilmiş. Bu olaydan sonra kuyunun içinden çocuk sesi duyulmaya başlamış.

Bence artık kaliteli korku filmleri yapmamızın zamanı geldi. :D Yetimhanenin bu hikayesi bana The Orphanage’i anımsatıyor. Belki de bu yüzden Rum Yetimhanesi’ni görmek istedim.

Yetimhanenin bahçesine bile girmek yasak, parmaklıklar ardından inceledik. Kuyuyu bulduk. Çığlıklar çok korkunçtu demek isterdim ama çam hışırtılarından başka ses yoktu. :D Bir gruba yetimhanenin hikayesini anlattım. Gezi rehberliğini sevebileceğime karar verdim. :D

Sahile inerken saat 6 olmuştu. Bisiklet sürüp, ardından yemek yemeye karar verdik. Bir saat sahilde gezip hevesimizi aldıktan sonra mavi masalarıyla ilgimizi çeken Fayton Restaurant’a oturduk. Yemek yerken kendimizi kaybetmişiz. :D

Gece sahilde yürümek, İstanbul’a dönmek zorunda olmamak bize Adalı gibi hissettirdi. Sanki hep orda yaşamışız ve yaşayacağız…

Ertesi sabah planladığımız zamandan, bir saat rötarla uyandık. Kahvaltıyı Aşıklar Tepesi’nde yapmaya karar verip, bir faytona atladık. Aslında ben atlara yapılan kötü muameleye karşıyım ve aynı zamanda ada kokuyor. Mis gibi çiçek kokması gerekirken… Anladınız siz. :D

Aşıklar Tepesi’nde, aslında adanın her yerinde gözümüzde Hatırla Sevgili canlandı. Yaseminlerin ve Ahmetlerin evini bile aradık. :D

Önceki çıkışımda “Bir daha tırmanmayacağım!” nidalarım yalan oldu ve Aya Yorgi’ye gittik. Dik yürüyüş parkurumuzun her noktasında yine söylendim buna rağmen bir sonraki sefer için plan yapmaktan geri kalmadık. Azap yokuşunu tekrar çıkmak zorundayım. :D

Aya Yorgi’nin üst tarafındaki Yücetepe Kır Gazinosu’nda limonatalarımızı içip biraz dinlendik. İnişe geçtiğimizde yol çok kalabalıktı. İnsanlar ellerinde ipliklerle –dilek dilemek içinmiş- tırmanıyorlardı. Hafta sonu adaları bu yüzden sevmiyorum, İstanbul’dan farkı kalmıyor.

İnerken dikkatimizi Adakule sapağı çekti. Görmezden gelemedik tabii, o tarafa yöneldik.  Çok kısa bir yürüyüşten sonra Adakule bütün ihtişamıyla karşımıza çıktı. Yangın kulesinin içine de girilmiyor.

Ardından Bilge –arkadaşım- “Sahile inelim, kumlarda biraz yatarız.” deyince haritamızı aramaya başladık. Çantaları boşalttık, ceplerimize baktık ve haritayı bulamadık. Tahminen Aya Yorgi’ye tırmanırken dinlendiğimiz bankta unuttuk.

Biz de rastgele inmeye başladık ve Reşat Nuri Güntekin’in eviyle karşılaştık. Bu evi geçen sene annemle gezerken de görmüş, burada yaşasak yazar olabileceğimize kanaat getirmiştik. :D

Sahil arayışımıza devam ederken Adalar Müzesi’yle karşılaştık ve girmeye karar verdik. Öğrenci 3 TL. Müze binası, eskiden hangarmış. Öncelikle size adaların oluşumu hakkında 10 dakikalık bir video izletiliyor, ardından müzeyi gezmeye başlıyorsunuz.  Adalarda ticari hayat, tarihi evler, bahçe düzenlemesi, adalarda yaşayan ünlüler gibi konularda bilgi sahibi oluyorsunuz. İlgimi en çok çekenin yetimhaneden kalan eşyalar olduğunu söylememe gerek yok sanırım. :D

Yıllar önce ailemle Büyükada’ya geldiğimizde satılık bir ev görmüştük. Ben fotoğrafını çekip alalım diye yalvarmıştım. Düşünün artık nasıl bulutlarda yürüyorsam… :D Hatta ev üzerine hikaye yazmıştım. Müzede öğrendim ki o, bahçe düzenlemesiyle ünlü tarihi bir köşkmüş. :D

Müzeden çıktığımızda vapura yetişecek kadar vaktimizin olduğunu gördük, adaya veda ederek iskeleye doğru yürüdük. Uzun bir yolculuktan sonra Kabataş’a vardığımızda vapurdan inmek istemedik. İstanbul’a dönmek demek sorunların geri gelmesi demekti. Sıradan hayata geri dönüp, monotonluğun içinde çırpınmaktı.

Bir kitabın bitmesi gibi, son sayfayı çevirip kapağı kapattık ve Kabataş’a adımımızı attık.