36) BİZ KİMDEN KAÇIYORDUK ANNE? - PERİHAN MAĞDEN

Can Yayınları

183 sayfa

Biz Kimden Kaçıyorduk Anne, uzun yıllar kitaplığımda beklemiş bir roman, hatta o kadar ki gözüme çarpmasa unutmuştum.

Perihan Mağden’den okuduğum ilk kitap kendisi.

Çok basit bir dille, çocuğun gözünden anne-kız ilişkilerini anlatıyor. Tuhaf, değişik bir ilişki bu.

Anne olmadığım için mi bilmiyorum ama kitap beni yeterince etkileyemedi. Sonunda kafamdaki soru işaretleri kalkar, vurucu olur diye bekledim, tam olarak istediğimi alamadım.

Keyifli okumalar…

“Böyle şeyler var işte. Asla sorulmaması gereken sorular. Açılmaması gereken konular.”

“Bazen zaman çok yavaş akıyor. Yapışkan bir şeye dönüşüyor zaman. Ruhumuza yapışıyor pençelerini geçirip.”

35) DUMAN VE KEMİĞİN KIZI - LAINI TAYLOR

Artemis Yayınları

Çeviri: Uğur Mehter

435 sayfa

Duman ve Kemiğin Kızı serinin ilk kitabı.

Popüler blogger ve bookstagramlara göre seri bugüne kadar okudukları içinde en iyilerindenmiş. Yorumlarıyla çıtayı tavana çıkarmışlar. Ben nedense böyle yorumlara inanıyorum ve ‘bu mudur?’ şaşkınlığı içine giriyorum.

Neyse ki, Duman ve Kemiğin Kızı için beklentim yüksek değildi. –Akıllanıyorum?-

Fantastik kitabımızın konusu melekler ve şeytanlar… Kitap bazı açılardan tahmin edilebilirdi ve son zamanlarda okuduğum fantastiklerin yanında sönük kaldı.

Duman ve Kemiğin Kızı’nda en sevdiğim karakter Brimstone oldu. Ayrıca olayların Prag’da geçmesi de hoşuma giden bir detaydı.

Keyifli okumalar…

“Mesele insan olmaları değil. Asıl sorun, aşağılık insan olmaları.”

“Dilekler sahtedir. Umut gerçektir. Umut, kendi sihrini yaratır.”

“Prag insanı büyülüyordu, içine çekiyordu. Prag’da olmak, tıpkı umudunu kaybedene kadar insanı ormanların derinliklerine çeken, orman perilerine kanmak gibiydi.”

“Umut, çok güçlü olabilir. Belki gerçek sihir diye bir şey yoktur ama en çok neyi istediğini biliyorsan ve umudu içinde bir ışık gibi tutabiliyorsan, neredeyse sihir kullanmış gibi, dileklerinin gerçekleşmesini sağlayabilirsin.”

34) ROMANTİKA - TURGUT ÖZAKMAN

Bilgi Yayınevi

163 sayfa

Yine Bilge’yle okuduğumuz bir kitaptan merhabalar :D

Romantika, Şu Çılgın Türkler kitabıyla ünlenen 2013 yılında aramızda ayrılan Turgut Özakman’ın pek bilinmeyen eseri. Ayrıca benim de yazardan okuduğum ilk kitap…

Kitap, aşkı konu alıyor. Hani eski filmler izlenirken, iç çekilir ya.. öyle. Günümüzde modernleşen ama özünü kaybetmeye başlayan ‘aşk’ı değil. Burada bir parantez açmak istiyorum. Genel toplum kurallarına aykırı, garipsenen bir aşk kitaptaki: yasak aşk. Konusunu öğrendiğimde ben de tereddütle yaklaşmıştım.

Romantika, çok akıcı, hızla ve keyifle okunan bir kitap oldu benim için. İçindeki naif aşkı sevdim, keşke daha farklı olsaydı dediğim de oldu ama insanın hayatta bir şeye tutunması gerekiyor.

Henüz okumamışsanız, tavsiye edilir… 💫

“Aşk doğal afete benzer kızım... (…) İstemekle gerçekleşmez ki. Kendiliğinden gelir.”

“Hayat insana gençken çok şey vaat ediyor ama pek azını yerine getiriyor.”

“O kadar ciddiye aldığım hayatın, orta halli bir yazarın yazdığı, sıkıcı, basit, güzel sahneleri çok kısa ve çok az, ağdalı bir melodramdan başka bir şey olmadığını fark etmeye başlamıştım.”

“Kızım, biz her şeyi çok çabuk yaşadık ve çok çabuk eskittik. Hayatı bir dikişte içip bitirdik. Bizim sorunumuz bu.”

“Yurdu yurt yapan, taş toprak değil, orada insanların yaşıyor olmasıdır. İnsansız yurt olmaz. O yüzden yurtseverliğin ilk şartının, insanlara, suçlu bile olsalar, insanca davranmak olduğunu sanıyorum.”

33) CİNDER - MARISSA MEYER (Ay Günlükleri #1)

Artemis Yayınları

Çeviri: Deniz Arı

421 sayfa

Ay Günlükleri serisini ilk duyduğumda aklıma Once Upon a Time gelmişti. OUAT, masal kahramanlarını günümüze taşıyan, benim çok sevdiğim bir dizi.

Ay Günlükleri ise günümüzden çok daha sonrasına, 4. Dünya Savaşı’nın olup bittiği zamanlar da geçiyor.

Eğer derseniz ki;

Aman efendim ben androidleri, sayborgları çok merak ederim, gelecekte insanlar neler yapıyor, Ay'da yaşam var mı, masal kahramanlarına da bayılırım, Külkedisi de bir harikaydı canıııım…

Ben de derim ki,

O zaman Cinder’ı okumadan geçmeyin.

“Güzel olduğuna, önce kendini inandırırsan, diğerlerini buna inandırmak daha kolaydır. Ama aynalar, gerçekleri göstermek gibi benzersiz bir özelliğe sahiptir.” /183

Yaşamdan Kareler: Birhan Keskin / Atatürk Arboretumu

Bu seferki yaşamdan kareler başlığımın içindekiler: Üç öğrenci, bir şair, bir arboretum ve bir üniversite.

Günümüz Atatürk Arboretumu ile başlayıp, Boğaziçi Üniversitesi’nde Birhan Keskin söyleşisiyle devam ediyor ama ben öncelikle Birhan Keskin’den bahsetmek istiyorum.

Boğaziçi Üniversitesi’nde Nazım Hikmet Kültür ve Sanat Araştırmaları Merkezi’nin yazar-şair buluşmalarında bu sefer Birhan Keskin vardı. Aslında geçen yıl olacakmış ama iyi ki ertelenmiş demekten kendimi alamıyorum. :D  

Bazı insanların farklı bir havası vardır, rahatlığıyla, doğallığıyla kendilerini sevdirirler ya… Buna iyi elektrik mi desek bilemiyorum fakat hislerim böyleydi.

Söyleşi retrospektif şekilde ilerledi, yani en son çıkan şiir kitabı Fakir Kene’den başladık, ilklere doğru ilerledik.

Keskin, şiirlerini genelde ‘can havli’yle yazdığını ve samimiyet testi uyguladığını söyledi. Genelde okurlarıyla bu tarz buluşmalara gitmediğini çünkü şiirle okur arasına girmek istemediğini belirtti. Şiiri edebiyattan ayrı gördüğünü, kendisinin edebiyatçı değil şair olduğunu vurguladı. Kendisinden önceki kuşağın –80’lerin- şiirlerini incelemiş, bu yüzden daha sade, imgesiz bir dil kullanıyormuş.

Ve daha niceleri… Ayrıca Taş Parçaları, Ruth, Hıdrellez, Dogmayaydın gibi şiirlerini okudu.

Yaklaşık 1.5-2 saatin sonunda bahçeye çıktık ve sigarasını içerek kitaplarımızı imzaladı. İmzalarken biraz konuşma imkanı bulduk ve memleketimiz Kırklareli’nden bahsettik.

Ardından kampüste biraz yatıp yuvarlandık. Tercihlerimi yaparken Boğaziçi Edebiyat yazmaktan vazgeçtiğim için biraz(!) pişman oldum. Neyse, bunlar derin konular… Günümüzün en başına, yani Atatürk Arboretum’a dönelim.

İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi ile Orman Genel Müdürlüğü’nün iş birliğiyle 1949 yılında arboretum çalışmalarına başlanmış. 

82’ye kadar alt yapı ve dikim çalışmaları devam etmiş.

Arboretuma ağaç çeşitliliğinden dolayı canlı ağaç müzesi de deniyor.

Biz Taksim’den 42T otobüsüne binerek gittik. 1.30 saat civarı sürdü, az da olsa trafik vardı.

Hafta içi öğrenciler için giriş 2 TL idi.

Arboretum, beklediğimden büyük ve güzeldi. Dinlenip, doğanın tadını çıkarmak için gidilebilir ancak yemek yemenin yasak olduğunu da belirtmeliyim.

Kronolojik sırayla yazamamış olsam da, benim için güzel günlerden biriydi. Birhan Keskin söyleşisine katıldım, arboretuma gittim, sevdiğim dostlarımla birlikteydim… Mutlu günler heybeme bir taş daha atmış olduk.

Günü Bebek’te waffle yiyerek kapattık.

Nice güzel günlere… Sevgiyle kalın. 

32) KALEMİMİN SAPINI GÜLLE DONATTIM - FERHAN ŞENSOY

Orta Oyuncuları Yayınları

541 sayfa

Ferhan Şensoy’u isim olarak biliyordum ama daha teferruatlı tanımam Eylemcan sayesinde oldu. Kitabına başladım, Ferhangi Şeyler’i izledik…

Kalemimin Sapını Gülle Donattım, uzun süreli okumalarımdan biri ve ilk Ferhan Şensoy kitabım.

Kitap bir otobiyografi, çocukluğundan başlıyor, Galatasaray Lisesi’ndeki günleriyle devam ediyor, ardından Fransa, Kanada günleri…

Bir günlük gibi, oldukça samimi.

Şensoy kendi anılarının yanında, o yıllarda ülkenin durumuna esprili dille değinmiş.

Benim en sevdiğim kısmı Galatasaray anılarıydı. Devamında okumam biraz(!) yavaşladı.

Ferhan Şensoy’un otobiyografik kitaplarına başlamak istiyorsanız, ilki olan Kalemimin Sapını Gülle Donattım’ı tavsiye ederim.

Eylamcan’a çok teşekkür ediyorum :)

“Sınavlar tükendi, sınavlar başlıyor. Sınavlar tükenmiyor.” / 212

“Siz bir doğulusunuz. Biz batılılar bu duyguları, bu biçimlerde algılıyamıyoruz. Belki de eksik bir yanımız. Sizin bu tartışılmaz kararlılığınız da bizim anlayamadığımız bir şey. Biz herşeyi tartışır, doğrusunu bulunca hemen fikir değiştiririz. İlk düşüncemizde inat etmeyiz, o düşünceden vazgeçmeyi bir gurur konusu yapmayız. Aslolan doğruya ulaşmaktır. Diyelim ki daha akılcıyız, ancak bu köşeli akılcılığımızla, hiç bir zaman aşkı sizin kadar yoğun yaşayamıyoruz.” /495

31) KENDİ GECESİNDE - İNCİ ARAL

Kırmızı Kedi Yayınevi

355 sayfa

Kendi Gecesinde, İnci Aral’dan okuduğum ilk kitap. Çağnur okumuş, biraz bahsedince ben de okuyayım dedim ve bana ödünç verdi. Teşekkürler Çağnurella 😍

Yazardan ne beklemem gerektiğini bilmiyordum, sadece umutlarım vardı. Kendi Gecesinde beni hayal kırıklığına uğratmadı ve kitabı sevdim.

Kitapta, dünyaya direnmeye, zaman zaman tutunmaya çalışan Hayali ve Reyan’ın hikayesi anlatılıyor. Bu arada ikisinin erkek olduğunu belirteyim. 

Yazarın dilini sevdim, anlatımını sevdim, kitabın yarısını stickerladım. O zaman alıntılara geçelim. :D

“Tedbirli olayım derken, olmakla olmamak, sevmekle sevmemek, bir şeyler yapmak ve hiçbir şey yapmamak arasında gidip geliyordum.” /9

“Herkese benzemeyeni öbür tarafa, yalnızlığa itiyorlar. Parazit, hatta yok sayıyorlar ama yok sayılan yok olmuyor, ölmüyor.” /49

“Dünyadaki bütün acıları üstlenmiş gibiydim.” /112

“Ölümün, genç ölümün insanı üzen yanı, geriye bitmemiş, yaşanmamış, doyurulmamış pek çok şeyin kalıyor oluşu. Sabahlar, geceler, kuşlarla dolu korular, yalnızlıklar, hüzünler, eski ayakkabılar, uzaktan uzağa aşklar, söylenmeden kalmış sözler.” /119

“Belki de karşılıksız aşklar daha şiddetli oluyor, daha uzun sürüyor. Biraz da kederimize, çılgınlığımıza bağımlı hale geliyoruz çünkü.” /135

“Hayaller. Belki de hepimizin hayatı olmayacak hayallerden, kısacık tatlı anlardan ya da tek bir anlamsız hatadan başka bir şey değil.” /138

“Sürgün uzaklarda mıdır her zaman? Hayır, insan önce kendinden, kendi içinden sürülüyor.” /140

“Her ölümle kendi ölümümüze yaklaşıyoruz. Ölüm de birikiyor çünkü. İnsanın, hayatının hiçbir önemi, değeri, hikayesinin hiçbir ilginç yanı olmadığını düşünüp ölmek istediği zamanlar oluyor. Sonra başka bir ölüm ya da sevdiğin biri ölmekten vazgeçiriyor seni, yaşadığına sevindiriyor.” /233

“Bizim sanatçımız, kabiliyetli, üretici insanlarımız da talihsizdir. Çoğunu harcamışlardır. Hapislere tıkmış, önlerini kesmiş, anlarına kastetmişlerdir.” /237

“Karanlığa itelediğimiz anılar en aydınlık anlarımızda bir yerlerden çıkagelip neden havayı bulandırıyorlar böyle?” /285