84) SATRANÇ - STEFAN ZWEIG

Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları

Çeviri: Ahmet Cemal

83 sayfa

Zweig, okumak istediğim yazarlardan biriydi ve bu yıl okuduğum 49. Kitap ona ait.

Tanışma kitabım: Bir Kadının Hayatından 24 Saat

O yazımda da söylediğim gibi, Zweig kitaplarına Satranç’la devam ettim. Karşınızdayım. 😇

Yazar, Goethe’nin “klasik öykü kuramına” bağlı kalmış ve bu kuramın temel koşulu olan “duyulmadık bir olayın sanatsal düzlemde işlenmesi” ilkesiyle Satranç’ı yazmış. (bknz: sonsöz)

Kitap, bence yazarın hayatından da parçalar taşıyor. İkinci Dünya Savaşı gibi, Gestapo gibi… Ayrıca intihar etmeden önce yazdığı son eseridir. Bir günde okunuyor, hatta tek oturuşta bitirilebilir ancak malum final haftam.

Satranç’a başlamadan önce, konusu hakkında fikrim yoktu. Arka kapağını da okumamışım. Farklı bir konu bekliyordum. Zweig konusunda yüksek umutlarım oluyor ama beklediğimden daha değişik şeylerle karşılaşıyorum.

Kitap aynı zamanda alegorik bir eser. Kişilerin, ülkeleri temsil ettiğini düşünüyorum.

Sonuç olarak, ‘Zweig ne yazsa okurum’ tarzı okurlar arasına katılamıyorum ama yine de eserlerini okumaya devam edeceğim.

Not: Yılın son kitabı da Satranç olacak gibi görünüyor. 😊

“… çünkü bir insan kendini sınırladığı ölçüde sonsuzluğa da yaklaşmış demektir.”

“… bilindiği gibi dünyada hiçbir şey insan ruhu üzerinde hiçlik kadar ağır bir baskı uygulayamaz.”

“Anlaşıldığı kadarıyla beynimizde düzenleyici işlev gören esrarlı güçler var ve bunlar ruhu rahatsız edici ve tehlikeye sokucu şeyleri kendiliğinden devre dışı bırakıyor…”