97) PORTAKAL KIZ - JOSTEIN GAARDER

Pan Yayıncılık

Çeviri: Esen Ger Tabar

151 sayfa

 

Sanırım her zaman kitapları biz seçmiyoruz, bazen kitaplar da okurunu tercih edebiliyor.

Portakal Kız, Beyoğlu Sahaflar Festivali’nde normalde dikkat etmeyeceğim bir köşeye sıkışmıştı. Hatta Norveçli yazar Jostein Gaarder’ın böyle bir kitabı olduğunu bilmiyordum. Yazardan sadece Sofie’nin Dünyası’nı okumuştum. (tavsiye edilir)

Yine de bir şekilde Portakal Kız kendini bana gösterdi ve aldım. Kendisi ihtiyacım olan kitapmış.

15 yaşındaki Georg ile ölen babasının beraber yazdıkları bir hikaye bu. Sofie’nin Dünyası gibi felsefe üzerine bir kitap olmasa da, yine düşündürmeyi amaçlıyor, kilit sorular soruyor. Bunların yanında yüreğe dokunmayı da başarıyor.

Evet, Portakal Kız’ın toz pembe yanları olduğunu düşünüyorum. Maalesef gerçek hayat böyle değil. Yine de bu gençler için yazılmış bir kitap ve eğer Georg’un babası gibi hayatı masal olarak görürsek, çirkinlikleri pembeye boyayabiliriz.

Unutmamalı ki her masalın kendi kuralı var ve başkalarının kurallarına saygı göstermeliyiz.

Sonuç olarak, kitabı sevdim hem de çok. Şu günlerde Norveç’te geçen eserler, yapımlar hoşuma gidiyor. Skam adında Norveç dizisi izlemiştim, dört sezonu dört günde bitirmiştim. Eğer izlemediyseniz ve gençlik dizilerini seviyorsanız, onu da tavsiye ederim.

“Hayatta sadece bir yerimiz yok. Bize belli bir zaman verilmiş.”

“Şimdiyi hiç yaşamayan, hiç yaşamaz. Sen ne yapıyorsun?”

“Gazetecilerle anne babaların ortak tarafı aynı derecede meraklı olmalarıdır. Ve politikacılarla çocukların ortak tarafı, onlara sürekli olarak her zaman basit bir cevabı olmayan sıkıcı soruların sorulmasıdır.”

“Ama bütün masalların kendi kuralları vardır, evet, belki de bir masalı diğerlerinden ayıran, kurallardır.”

“Belki birbiriyle aynı anda sağlam ve kararlılıkla karşılaşan ve ayrılmak istemeyen iki bakış değerinde bir yakınlık yoktur.”

“… iki insan her şeyden çok birbirlerini aramakla meşgullerse o zaman tesadüfen karşılaşmaları büyük bir mucize değildir.”

“Var olan her şey, sadece her şey bitene kadar olan sürede var. Ama bir insanın sıkı sıkı tuttuğu en son şey çoğunlukla bir el.”

“… olanaksızı hayal etmenin özel bir ismi var. Biz ona “ümit” deriz.”