17) YALNIZLIK - NATALIO GRUESO

Pegasus Yayınları

Çeviri: Ceren Kıran

247 sayfa

Bir gün Bilge’yle telefonda konuşuyoruz. Bana ‘Yalnızlık’ adında bir kitap gördüğünü ve kapağını çok beğendiğini söyledi. Beraber okuyalım mı diye sordu. Okuyalım dedim. Bilge kitap sipariş ederken, iki tane Yalnızlık’ı da aldı.

Bu kitapla tanışmam böyle oldu. Bilge’yle okumaya başladık.

Yalnızlık’ı tek kelimeyle tanımlayacak olsam ‘ilginç’ derdim. Kitap birbirine bağlı hikayelerden oluşuyor. Bu hikayeler de çok orijinal karakterler barındırıyor.

Benim en sevdiğim hikaye Reçeteci oldu. Horacio Ricott bir nevi psikolog, insanların dertlerini dinliyor ve onlara uygun kitap reçetesi yazıyor. Bu karakteri biraz kitap bloglarına benzettim. Biz de farkında olmadan birbirimize kitap reçetesi yazıyoruz bence. İhtiyacı olan alıp okuyor.

“Öyle işte, ‘reçeteci’ benim, başkalarının ilaç, büyü ya da yatırım fonu reçetesi yazdığı gibi kitap reçetesi yazarım.”

Arjantin’in Sesi, Hayran, Gölün Piyanisti ve Düş Avcısı’da bayılarak okuduğum hikayelerdendi.

Gerçekle hayal gücü arasında ince bir çizgide yürüyen bu kitabı ben sevdim. Bazen kafamda soru işaretleri bıraktı, keşke bu hikayenin devamı olsa dedim ama keyifle okudum. Yalnızlık’ta zaman zaman kapitalizme karşı bir duruş vardı, hoşuma gitti. Kitabın ilk yarısını daha çok beğendiğimi de eklemeliyim.

İyi ki Bilge Yalnızlık’ı keşfetmiş. Beraber okuyarak kitabın başlığıyla bir ironi yaratmışız.

“Tekrar karşılaşacağımıza inanmasam, biz ayrılırken gelirdi ölüm.”

“Ve sevgi böylesine cömert olduğunda daima aynı yere götürür insanı, yalnızlığın kurak topraklarına.”

“Bazen hafızanın ağırlığı dayanılmazdır ve mutlu anıların mı yoksa mutsuz anıların mı daha çok içini acıttığını bilmeyen herkes hüzünlenir.”

“Vedalar daima tuhaf anlardır. O anlarda yaşananlara, bir daha tekrarlanmayacak olana duyulan özlem; o belirsiz gelecek, o andan itibaren ortaya çıkacak yeni plan ve maceralar için duyulan heyecan aynı noktada birleşir.”

“Belki de bizim zamanımızın en büyük kötülüğü de budur, herkes her şeyi yargılamaya hakkı olduğunu, olayları hiç bilmeden fikir beyan edebileceğini zanneder; tıpkı küstah bir denizcinin altında ne olduğunu bilmeden buzdağını küçümsemesi gibi.”